Bocet
Μες στο κοιμητήρι, αχ, πικρή βροχή,
κάνε να μη σβήσει τούτο το κερί.
Κι ούτε ένα λουλούδι να μη μαραθεί,
δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί.
Κι εσύ, αγέρα, πάψε πια να κλαις,
δεν έχει φύγει, ψέματα μου λες.
Μην κοιτάς το στήθος που ’χει ματωθεί,
δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί.
Ζεστό σαν το ψωμί, καθάριο σαν νερό,
ένα παλληκάρι είκοσι χρονώ.
Ούτε που τ’ αφήσαν ν’ απολογηθεί,
δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί.
Μαύρο κοιμητήρι, πώς και να γενείς
κάμπος της ελπίδας και της προσμονής;
Ο αρχάγγελός μου έχει πια χαθεί,
μου τον σκοτώσαν, δε θα ξαναρθεί.
În cimitir, ah, ploaie amară,
Fă să nu se stingă lumânarea asta.
Şi nici măcar o floare să nu se ofilească,
Nu l-au ucis, a adormit.
Şi tu, vântule, încetează să mai plângi,
Nu a plecat, îmi spui minciuni.
Nu te uita la pieptul care a fost însângerat,
Nu l-au ucis, a adormit.
Cald ca pâinea, limpede ca apa,
Un băiat de douăzeci de ani.
Nici nu l-au lăsat să ceară iertare,
Nu l-au ucis, a adormit.
Cimitir negru, cum să devii
Câmp al speranţei şi al aşteptării?
Arhanghelul meu a pierit acum,
Mi l-au ucis, nu se va întoarce.
angelxirina © 07.08.2014