Auf der dürren Erde
Επάνω στο ξερό χώμα της καρδιάς μου
εφύτρωσε ένας κάκτος.
Πέρασαν πάνω από είκοσι αιώνες
που ονειρεύομαι γιασεμί.
Τα μαλλιά μου μύρισαν γιασεμί,
η ζωή μου είχε πάρει κάτι
από το λεπτό άρωμα του.
Τα ρούχα μου μύρισαν γιασεμί,
η ζωή μου είχε πάρει κάτι
από το λεπτό άρωμα του.
Όμως ο κάκτος δεν είναι κακός,
μονάχα δεν το ξέρει και φοβάται.
Κοιτάζω τον κάκτο μελαγχολικά.
Πότε πέρασαν κιόλας τόσοι αιώνες;
Θα ζήσω άλλους τόσους
ακούγοντας τις ρίζες να προχωρούν
μέσα στο ξερό χώμα της καρδιάς μου.
Auf der dürren Erde meines Herzens
sprießte ein Kaktus.
Über zwanzig Jahrhunderte sind vergangen,
in denen ich vom Jasmin träumte.
Meine Haare rochen nach Jasmin,
mein Leben hatte etwas von
seinem feinen Aroma angenommen.
Meine Sachen rochen nach Jasmin,
mein Leben hatte etwas von
seinem feinen Aroma angenommen.
Aber ein Kaktus ist nicht schlecht,
nur kennt es (das Herz) ihn nicht und fürchtet sich.
Ich betrachte den Kaktus melancholisch.
Wann verstrichen schon so viele Jahrhunderte?
Ich werde davon noch viele erleben
und die Wurzeln vordringen hören
in der dürren Erde meines Herzens.
lipsia © 07.08.2014