Araña
Πιασμένος σε παγίδα κι έχουν περάσει χρόνια
στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.
Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,
θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...
Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φως που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ’ ανταμώνει
και με λιώνει.
Ξεπούλησα το νού μου κορόϊδο του εαυτού μου
αράχνη σ’ ακατοίκητο ουρανό
νομίζω τα `χω χάσει δε σ’ έχω ξεπεράσει
κοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό.
Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φως που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ’ ανταμώνει
και με λιώνει.
Tullido en trampa - y han pasado años-
en tu puerta doy vueltas cada mañana
Pensando en ti, me pongo enfermo, quedo, respiro
me recuerdo cuando te vi primera vez...
Nadie vive aquí
solo los árboles quedan los mismos
y calles vacías con basura.
Nadie vive aquí
cruel la luz que amanece
como borracho me encuentra
y me funde.
Vendí mi mente – de mi mismo bobo-
araña en un cielo inhabitado
creo que me vuelvo loco, no te he superado
miro tu timbre : vacío
Nadie vive aquí
solo los árboles quedan los mismos
y calles vacías con basura.
Nadie vive aquí
cruel la luz que amanece
como borracho me encuentra
y me funde.
Nikolas © 05.08.2006