Romance de la rosa
Είναι κόκκινο σαν αίμα σαν ανοίγει το πρωί,
κι η δροσούλα δεν τ’ αγγίζει από φόβο μην καεί,
ανοιχτό το μεσημέρι σαν κοράλλι, σαν παιδί,
μες στα τζάμια, μαγεμένος, σκύβει ο ήλιος να το δει,
άσπρο γίνεται, κι είν’ άσπρο, κοχυλάκι του γιαλού,
σαν λιποθυμάει η μέρα στις βιολέτες του νερού.
Κι όταν πια σημάνει η νύχτα, τη φλογέρα τη γλυκιά,
και τ’ αστέρια αλλάξουν θέση στ' ουρανού την απλωσιά,
πριν τελειώσει το τραγούδι κι ο αγέρας κοιμηθεί,
μέσα στο βαθύ σκοτάδι σιγανά θα μαραθεί,
πριν τελειώσει το τραγούδι κι ο αγέρας κοιμηθεί,
μέσα στο βαθύ σκοτάδι σιγανά θα μαραθεί.
Cuando se abre en la mañana, / roja como sangre está:
el rocio no la toca / porque se teme quemar.
Abierta en el mediodía, / es dura como el coral:
el sol se asoma a los vidrios / para verla relumbrar.
Cuando en las ramas empiezan / los pájaros a cantar /y se desmaya la tarde / en las violetas del mar,
/ se pone blanca, con blanco / de una mejilla de sal
y cuando toca la noche,
blando cuerno de metal,
y las estrellas avanzan
mientras los aires se van,
en la raya de los oscuro
se comienza a deshojar.
Avellinou © 16.08.2014