Memed, mi amor
Κάποιος περνά μες στα βουνά κάθε φορά στο κάλεσμα πιστός. Αχ ποιος είν’ αυτός, είν’ ο μεγάλος πράσινος αητός. Κάθε φορά απλώνει τη χαρά στα κορφοβούνια τα χλωρά. Κάθε φορά μ’ ολάνοιχτα φτερά φέρνει του ήλιου τα κλαδιά για τα παιδιά. Αχ ποιος είν’ αυτός, είν’ ο μεγάλος άρχοντας αϊτός. Κάποιος περνά μες στα βουνά κάθε φορά στον πόνο του κλειστός. Αχ ποιος είν’ αυτός είν’ ο θλιμμένος έφηβος Χριστός. Κάθε φορά αγιάζει τα νερά στα περιγιάλια τ’ αρμυρά. Κάθε φορά στου κόσμου την πυρά ρίχνει του ονείρου τα κλειδιά για τα παιδιά. Αχ ποιος είν’ αυτός είν’ ο θλιμμένος άρχοντας Χριστός.		Uno pasa por las montañas cada vez fiel a la llamada. ¡Ay! Ese, ¿quién es? Es la gran águila verde. Cada vez tiende la alegría en la cumbres verdeantes. Cada vez con las alas bien abiertas lleva ramas de sol a los muchachos. ¡Ay! ¿Ese, quién es? Es la gran soberana el águila. Alguien pasa por las montañas cada vez encerrado en su dolor. ¡Ay! ¿Ese, quién es? Es el adolescente afligido, Cristo. Cada vez santifica las aguas en las saladas costas. Cada vez echa en la hoguera del mundo las llaves del sueño para los muchachos. ¡Ay! ¿Ese, quién es? Es el adolescente afligido, Cristo.
Avellinou © 19.08.2014

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info