Ik heb naar een land verlangd
Λαχτάρησα μια χώρα, γυρεύω ένα νησί
που οι άνθρωποι να λενε ό,τι μου λες κι εσύ
Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή
φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή
Να σπείρω ένα χωράφι και κάθε πρωινό
πόση ζωή έχει πάρει να βγαίνω να μετρώ
Θέλω να σε κρατήσω θέλω να σ’ αγαπώ
για όσα έχουν σωπάσει να σκύψω να σου πω.
Και σαν θα μεγαλώσεις το λάδι απ’ την ελιά
ίσια να το μοιράζεις στα δώδεκα παιδιά
Να ρίξουν ένα γέλιο να πάει ως την πηγή
να σηκωθούν οι μέρες που καρτερούν εκεί.
Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή
φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή.
Ik heb naar een land verlangd, ik zoek een eiland
waar mensen zeggen al wat jij me zegt
Zachte regen in je haar, in je ogen de dageraad
stem die je de borst geeft, een moeder met geduld
Daar wil ik een veld zaaien en elke ochtend
uitgaan om te meten hoeveel leven er al in zit
Ik wil je er vasthouden, ik wil van je houden
bukken om je te vertellen over alles wat zwijgt.
En terwijl je opgroeit kan je de olie van de olijfboom
gelijkelijk verdelen onder de twaalf kinderen
Zo schieten ze in een lach die tot aan de bron gaat
opdat de dagen opstaan die daar wachten.
Zachte regen in je haar, in je ogen de dageraad
stem die je de borst geeft, een moeder met geduld.
renehaentjens © 19.08.2014