suicidas ideales
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..
Giran la llave en la puerta. Cogen
las viejas cartas que tienen guardadas.
Leen con tranquilidad y luego arrastran
sus últimos pasos.
Su vida era, dicen, una tragedia.
¡Dios mío: la risa horrible de la gente,
las lágrimas, el sudor, la nostalgia
de los cielos, la soledad de los sitios!
De pie ante la ventana, miran
los árboles, a los niños, la naturaleza; más lejos-,
a los marmolistas que martillean
y el sol que se va a poner ya para siempre.
Todo ha terminado. La nota está ahí:
breve, sencilla, honda, como corresponde,
llena de indiferencia y de clemencia
hacia el que la lea y llore.
Miran el espejo, miran el reloj;
preguntan si es locura o acaso un error.
"Ahora", susurran "todo ha terminado"
en el fondo seguros de aplazarlo.
Avellinou © 20.08.2014