llanura y cementerio
Έχει πια δύσει ο ήλιος του χειμώνα,
και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει,
ή σα να πέφτει πέπλο σε μια εικόνα.
Άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει
μόνο τ’ αγκάθια στην πεδιάδα όλη,
μόνο κάποιο χαρτί σ’ όλη τη φύση.
Mα το χαριτωμένο περιβόλι
αίμα και δάκρυα το `χουνε ποτίσει.
Aδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε,
κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια
τον ουρανό που σύννεφα περνούνε,
τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.
Ωραίο, φριχτό και απέριττο τοπίον!
Eλαιογραφία μεγάλου διδασκάλου.
Aλλά του λείπει μια σειρά ερειπίων
κι η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου.
Ya se ha puesto el sol invernal;
rápidamente, como en teatro, oscurece,
o como si cayera un velo sobre una imagen.
El viento hace rodar los cardos por la llanura
y algún trozo de papel;
no topa con otra cosa..
Mas al ameno parque
lo regaron sangre y lágrimas.
Los árboles emprenden sin parar su camino
y cruces de piedra rasgan cual manos
el cielo, cubierto de nubes pasajeras,
que no dejan ver ni una estrella.
¡Paisaje sin par, hermoso y horrible!
Oleo de un gran maestro.
Aunque faltan unas cuantas ruinas,
y la horca oficial de Pankalos.
Avellinou © 20.08.2014