Todas mis cosas se han quedado...
Όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να `χω πεθάνει πριν από καιρούς.
Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος
και γράφω με το δάκτυλο σταυρούς.
Ήταν ευτυχισμένη τότε η ώρα
ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.
Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα
κι έμεινε το παράθυρο κλειστό.
Όλα τα πράγματά μου αναθυμούνται
μιαν ώρα που περάσαμε μαζί
σ’ εκείνη τα βιβλία μου λησμονιούνται
σ’ εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.
Ήταν ευτυχισμένη τότε η ώρα
ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.
Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα
κι έμεινε το παράθυρο κλειστό.
Δεν ξέρω δω ποιος είναι τώρα ο τόπος,
δεν ξέρω ποιος χαράζει τους σταυρούς
κι όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να `χω πεθάνει πριν από καιρούς.
Κανένας, ούτε ο ήλιος, πια δεν μπαίνει.
Το ερημικό μου σπίτι αντιβοεί
στην ώρα κείνη ακόμα, που σημαίνει,
αυτή μονάχα, βράδυ και πρωί.
Todas mis cosas han quedado como
si hubiera muerto hace tiempo.
Mi lar se ha llenado de polvo y más polvo
y trazo cruces con el dedo.
Aquella fue una hora feliz
fue un atardecer de pintura
Hace ya tantos años que he muerto;
y la ventana sigue cerrada.
Todas las cosas me recuerdan
una hora que pasamos juntos,
en la que mis libros se olvidan
en la que el reloj todavía vive.
Aquella fue una hora feliz
fue un atardecer de pintura
Hace ya tantos años que he muerto;
y la ventana permanece cerrada.
Ahora desconozco este sitio;
ya no sé quién talla cruces;
todas mis cosas han quedado como
si hubiera muerto hace tiempo.
Nadie, ni el sol, entra ya.
En mi casa yerma resuena
todavía la hora aquella que sigue
repicando, sólo ella, noche y día.
Avellinou © 20.08.2014