A canção da sereia
Με τ’ άσπρο μου μαντήλι
θα σ’ αποχαιρετήσω
και για να μου `ρθεις πίσω
στην εκκλησιά θα μπω.
Θ’ ανάψω το καντήλι
και το κερί θα σβήσω
τα μάτια μου θα κλείσω
και θα σ’ ονειρευτώ.
Γιατί είσαι λυπημένο
και δε μιλάς και συ
πουλί ταξιδεμένο
σε μακρινό νησί;
Είχα τα δυο σου χείλη
κρυφό της νύχτας αστέρι
μα το δικό μου αστέρι
μη παίρνεις από δω.
Σου χάρισα κοχύλι
να το κρατάς στο χέρι
ως τ’ άλλο καλοκαίρι
που θα σε ξαναδώ.
Com o meu lenço branco
vou despedir-me de ti
E para que tu voltes para trás
vou entrar na igreja
Vou acender o candeeiro
e apagar a vela
Vou fechar os meus olhos
e sonhar contigo
Porque estás triste
e nem falas tu também
ave viajada
à ilha longínqua
Tinha os teus dois lábios,
estrela segreda da noite
Mas a minha estrela
não tires daqui
Dei-te uma concha
para que a mantenhas na mão
Até o próximo verão
que eu te verei de novo
Florbela © 26.08.2014