Никад не причам о њој
Όλα μού λένε ο άνθρωπος μπορεί να τα αντέξει,
τον πόνο και τη μοναξιά, αρκεί να το πιστέψει.
Ο χρόνος φέρνει λησμονιά και τις πληγές μας κλείνει,
μα τη δική μου την πληγή αγιάτρευτη αφήνει.
Μα εγώ έχω χρόνια να τη δω, χρόνια να της μιλήσω,
κι όμως δεν μπόρεσα ποτέ τη σκέψη της να σβήσω.
Ποτέ μου δε μιλώ γι’ αυτή, ποτέ μου δε ρωτάω,
μα στ’ όνειρό μου έρχεται κι απότομα ξυπνάω.
Όλα μού λένε ο άνθρωπος μπορεί να τα νικήσει,
ακόμα και στο θάνατο να πάει και να γυρίσει.
Αν όπως λένε ο καιρός τη μνήμη ξεθωριάζει,
γιατί ο δικός της λογισμός τις νύχτες μ’ αγκαλιάζει;
Сви ми говоре да човек може издржати
бол и самоћу, довољно је само да верује.
Време доноси заборав и зацељује ране,
али моју оставља неизлечену.
Иако је годинама нисам видео, годинама јој се нисам обратио,
никаад нисамуспео из мисли да је избришем.
Никад не причамо њој, никад не питам,
али долазимиу сан и изненада ме буди.
Свимиговоре да човек може победити,
чак и из смрти да се врати.
Ако, како кажу, време може да избледи сећање,
зашто ме мисли о њој ноћу грле?
τυχερούλα © 29.08.2014