August
Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Why did the song have to be sad,
suddenly, as if torn from my heart?
And why, at this moment when I’m brimming with joy,
it had to rise to my lips and choke me?
You’ll tell me, "Brace yourself for the end..."
I love you, but I have no voice to tell you so
and that is an unbearable longing.
I am melting in pain because I too do feel
that the road we took is impassable.
You’ll tell me, “Be strong and it will pass.”
But how can I forget her unbound hair?
The sand that showered her like a waterfall,
thousands of kisses as she bent over me,
like diamonds, she gifted to me generously.
I’ll go even if it turns out badly.
From what ecstasy, what magical dance,
can such a being have been born?
From what far-away star is the light
that went and hid inside her two eyes?
And me, the lucky one, who has seen it.
Inside her gaze there is this tiny sky,
lightning, clouding, widening,
but when night falls it floods with light,
an August moon rises
and the jail lights up from inside.
But how can I forget her unbound hair?
The sand that showered her like a waterfall,
thousands of kisses as she bent over me,
like diamonds, she gifted to me generously.
I’ll go even if it turns out badly.
AthenaLeonti, Νανά Λεοντή © 18.04.2016