Los cuerpos y los cuchillos
Τα κορμιά και τα μαχαίρια
άντε κάποτε αλλάζουν χέρια,
τα σημάδια τους αφήνουν
που πονανε και δε σβήνουν.
Άγγιξέ με, φίλα με, μύρισέ με
κρύψου μέσα μου, κατοίκησε με,
σαν παλιό κρασάκι φύλαξέ με
ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά,
αχ! ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά
είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά.
Τα πουλιά και τα τριζόνια
άντε τραγουδάνε τόσα χρόνια
κι από την ανατριχίλα
κοκκινίζουνε τα μήλα.
Τα κορμιά και τα μαχαίρια
άντε μη βρεθούν σε λάθος χέρια,
κάποιο φονικό θα γίνει
και ποιος παίρνει την ευθύνη.
Μέσα στης γιορτής το κέφι
άντε πιο ψηλά κρατάει το ντέφι
όποιος πόνεσε και ξέρει
γλύκα που `χει το μαχαίρι
Los cuerpos y los cuchillos
¡vamos! Que cuando cambian de manos,
dejan sus cicatrices
dolorosas y que no se borran.
Tócame, bésame, huéleme
Escóndeme, hazme vivir,
como el vino viejo protégerme
Un cuerpo no es sólo abrazos,
¡ah! Un cuerpo no es sólo abrazos
es una patria que se convertirá en extranjera.
Los pájaros y los grillos
¡Vamos! ¡han cantado tantos años!
y del escalofrío
hasta ruborizarme como manzana roja.
Los cuerpos y los cuchillos
¡vamos! Que no caigan en las manos equivocadas,
se convertirán en asesinos
¿y quién asumirá su culpa?.
En la fiesta, la alegría
¡vamos!¿Quien levantará la pandereta?
aquel que esté herido y sepa
que es la dulzura quien sostiene el cuchillo
hugocella, Hugo Cella © 19.04.2016