The Girl on the moon
Ένα βράδυ μαγεμένο είδα ξαφνικά
στης σελήνης τον καθρέφτη δυο μικρά πουλιά
Ήταν μάτια ξαφνιασμένα, μάτια γνώριμα.
Μου είπαν λόγια ξεχασμένα και τα γνώρισα.
Ήταν τα δικά μου μάτια, ήμουνα εγώ
το κορίτσι στο φεγγάρι, δώδεκα χρονών.
και ρωτούσα την καρδιά μου μήπως ξέρει αυτή
πού πηγαίνουνε τα χρόνια, πώς περνάει η ζωή.
Τόσο χρόνια ταξιδεύω δίχως τελειωμό,
στο λαβύρινθο του κόσμου ψάχνω γυρισμό.
Μα στης νύχτας τα σκοτάδια σαν κοιτώ ψηλά,
στης σελήνης τον καθρέφτη βλέπω δυο πουλιά.
Είν’ τα μάτια τα δικά μου κι είμαι πάλι εγώ
το κορίτσι στο φεγγάρι, δώδεκα χρονών.
Κι η καρδία μου με ρωτά μήπως ξέρει αυτή
πού πηγαίνουνε τα χρόνια, πώς περνάει η ζωή.
Πού πηγαίνουν αχ τα χρόνια, κι η γλυκιά η ζωή.
Την καρδιά μου τη ρωτάω μήπως ξέρει αυτή!
One bewitched night, i saw suddenly
two small birds in the mirror of the moon
They were startled eyes, familiar eyes
The spoke forgotten words and i recognized them
There were my own eyes, it was me
the girl on the moon, twelve years old
and i was asking my heart, if she knows
where the years are going, how the life passes on.
For so many years i travel, without an end,
in the world's labyrinth i search for a way back.
But when i look up, in the night's darkness
to the mirror of the moon, i see two birds.
There are my own eyes and it is me again
the girl on the moon, twelve years old.
And my heart is asking me if she is the one knowing
where the years are going, how life passes on.
Where, ah, the years are going, and the sweet life.
I ask my heart if she knows!
curros_mujer © 19.04.2016