Agamemnon
Γρήγορα που σκοτεινιάζει, φθινοπώριασε,
Δεν αντέχω τους ανθρώπους άλλο, χώρια εσέ.
Που μιλάς και η νύχτα κλαίει σαν το σκύλο σου
Προδομένος απομένει ποιος; ο φίλος σου.
Αγαμέμνων Αγαμέμνων άμοιρε που σου
που σου `μελλε να το βρεις απ’ τη γυναίκα σου.
Και το ένα σου Αγαμέμνων και το δέκα σου
θα μετράει στα δάχτυλά της η γυναίκα σου.
Άσ’ τον άνεμο να λέει άσ’ τον να φυσά
κάποιος θα `ναι ο Αγαμέμνων κάποια η φόνισσα.
Κάποτε κι εσύ θα φτάσεις ποιος ο νικητής;
αλλά βασιλιάς μιας χώρας ακατοίκητης
Αγαμέμνων Αγαμέμνων άμοιρε που σου
που σου `μελλε να το βρεις απ’ τη γυναίκα σου.
Και το ένα σου Αγαμέμνων και το δέκα σου
θα μετράει στα δάχτυλά της η γυναίκα σου.
Si vite vient la pénombre. L’automne est là
je ne supporte plus les hommes. Privé de toi
qui parles – et comme ton chien pleure la nuit
trahi, qui te reste-t-il, qui ? Ton ami
Agamemnon, Agamemnon, infortuné
qui de ta femme devais être récompensé
Laisse le vent parler, laisse-le enrager
quelqu’un sera Agamemnon, quelqu’un la tueuse.
Un jour à ton tour tu sortiras – quoi ? Vainqueur
mais d’une contrée inoccupée empereur
Et, Agamemnon, ton un et ton dix à toi
ta femme les comptera sur ses doigts.
oulipia © 02.05.2016