Een dag in mei, je liet me achter
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης
Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια
Και μου `λεγες πως όλ’ αυτά
τα ωραία θα `ν’ δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας
Een dag in mei, je liet me achter
een dag in mei, ik raak je kwijt
de lente, zoon, waarvan je hield
en waarvan je de hoogte opzocht
Op het zonterras staarde je
zonder er genoeg van te krijgen
je dronk met je ogen
het licht van de wereld
Je vertelde me met een stem
zoet warm en mannelijk
zoveel dat er aan de kust
niet genoeg steentjes zijn
En je zei me dat dit alles,
dat mooie, van ons zou zijn
nu ben je er niet meer; gedoofd
is de gloed en ons vuur
renehaentjens © 03.05.2016