Plainte
Στο καθρέφτη μας κοιτώ
μήπως δω τα δυο σου μάτια
και στο στήθος μου κρατώ
τ’ αναφιλητό.
'Ησουνα παράπονο, ήμουνα βροχή
μια χουφτίτσα ουρανό είχα στην ψυχή.
'Ησουνα παράπονο, ήμουνα βροχή
τώρα δίχως ουρανό θα `μαι πιο φτωχή.
Στάλα στάλα στο γυαλί
στάζει δάκρυ σαν φαρμάκι
και η νύχτα η σιωπηλή
μοιάζει μ’ απειλή.
'Ησουνα παράπονο, ήμουνα βροχή
μια χουφτίτσα ουρανό είχα στην ψυχή.
'Ησουνα παράπονο, ήμουνα βροχή
τώρα δίχως ουρανό θα `μαι πιο φτωχή.
Je regarde dans notre miroir
peut-être vois-je tes yeux
et dans ma poitrine je retiens un sanglot.
Tu étais plainte, j'étais pluie
j'avais au cœur une poignée de ciel.
Tu étais plainte, j'étais pluie
sans ciel désormais, je serai plus pauvre.
Goutte à goutte, les larmes coulent sur le verre
comme un poison
et la nuit, silencieuse,
ressemble à une menace.
Tu étais plainte, j'étais pluie
j'avais au cœur une poignée de ciel.
Tu étais plainte, j'étais pluie
sans ciel désormais, je serai plus pauvre.
Annette © 27.08.2006