Der Traum
Δυο γιους είχες μανούλα μου
δυο δέντρα, δυο ποτάμια,
δυο κάστρα Βενετσιάνικα,
δυο δυόσμους, δυο λαχτάρες.
Ένας για την ανατολή
κι ο άλλος για τη δύση
κι εσύ στη μέση μοναχή
μιλάς, ρωτάς, μιλάς, ρωτάς
τον ήλιο.
Ήλιε που βλέπεις τα βουνά,
που βλέπεις τα ποτάμια
όπου θωρείς τα πάθη μας
και τις φτωχές μανούλες.
Αν δεις τον Παύλο φώναξε
και τον Ανδρέα πες μου.
Μ’ έναν καημό τ’ ανάστησα
μ’ έναν λυγμό τα γέννου.
Μα κείνοι παίρνουνε βουνά
διαβαίνουνε ποτάμια
ο ένας τον άλλο ψάχνουνε
για ν’ αλληλοσφαγούνε.
Κι εκεί στο πιο ψηλό βουνό,
στην πιο ψηλή ραχούλα
σιμά κοντά πλαγιάζουνε
κι όνειρο ί κι όνειρο ίδιο βλέπουν.
Στης μάνας τρέχουνε κι οι
δυο το νεκρικό κρεβάτι.
Μαζί τα χέρια δίνουνε της
κλείνουνε τα μάτια.
Και τα μαχαίρια μπήγουνε
βαθιά μέσα στο χώμα.
Κι απέκει ανέβλυσε νερό
να πιεις να ξε να πιεις να ξεδιψάσεις.
Zwei Söhne hattest du, mein Mütterchen
zwei Bäume, zwei Flüsse,
zwei venezianische Festungen,
zwei Minzen, zwei Sehnsüchte.
Einer für den Osten
und der andere für den Westen
und in der Mitte du allein
du sprichst, du fragst, du spricht, du fragst
die Sonne.
Sonne, die du die Berge siehst,
die du die Flüsse siehst
du siehst auch unser Leiden
und die armen Mütterchen.
Wenn du den Pavlo siehst dann rufe
oder den Andrea, sag es mir.
Mit Kummer habe ich sie groß gezogen
mit einem Schluchzer sie geboren.
Aber sie durchstreifen die Berge
und durchqueren Flüsse
der eine sucht den anderen
um sich gegenseitig umzubringen.
Und dort am allerhöchsten Berg
am allerhöchsten Bergrücken
legen sie sich nah beieinander schlafen
und sehen beide denselben Traum.
Zu ihrer Mutter laufen sie
beide ans Todesbett.
Sie geben gemeinsam die Hand
und schließen ihr die Augen.
Und sie stecken die Messer
tief hinein in den Boden.
Und an dieser Stelle entspringt das Wasser
damit du trinkst, um deinen Durst zu löschen.
Balinger © 03.05.2016