Ołowiany ten świt
Εκείνος ζει σε αυτήν την πόλη
Σαν ποιητής γκρεμίζει τη σιωπή με ένα βιολί
Κρύο πρωί στο γκρι βαγόνι από ψυχές
Που χουν για πάντα βουβαθεί
Εκείνη θα τη δεις σ’ ένα φανάρι
Γελάει η φτωχή και ρίχνει φως στους σκοτεινούς καιρούς
Πιάνει βροχή δεν ξέρει που τραβάει
Πριγκίπισσα του δρόμου, του βρωμικου σταθμού
Εκείνη μια πριγκίπισσα χαμένη
Εκείνος ένας ποιητής που τρέμει
Και σηκώσαν μαζί μια μολυβένια αυγή
Πόσα ξεχάστηκαν σε αυτήν την πόλη
Όνειρα, σπίτια κι άνθρωποι μαζί
Μ’ αυτοί οι δυο στη θάλασσα του χθες γυρίζουν μόνοι
Ξένοι σε αυτόν τον κόσμο, ναυαγοί
Εκείνη μια πριγκίπισσα χαμένη
Εκείνος ένας ποιητής που τρέμει
Και σηκώσαν μαζί μια μολυβένια αυγή
Μężczyzna ten w tym mieszka mieście
Poetą jest co ciszę rozbić chce o skrzypce swe
W chłodny ten dzień w szarym wagonie pełnym ludzkich serc
Co w wieczną ciszę skryły się
Kobietę widzisz tę przy czerwonym świetle
Śmieje się i lśnienie śle na czasów chmurny cień
Zrywa się deszcz - nie wie gdzie los ją wiedzie
Księżniczką ulic w mieście i brudnej stacji jest
To ona - to księżniczka zagubiona
To on - to poeta zatrwożony
Razem zbudził ich dziś ołowiany ten świt
Ileż w tym mieście poszło w zapomnienie
Marzenia - domy - ludzie z nimi też
Lecz tamtych dwoje na morzu przeszłych dni samotnie płynie
W tym świecie jak rozbitkowie z obcych ziem
To ona - to księżniczka zagubiona
To on - to poeta zatrwożony
Razem zbudził ich dziś ołowiany ten świt
EleutheriaPL, Elżbieta Flisak © 09.05.2016