De maan verdween
Του ήλιου σβήστηκε το φως
εχάθη το φεγγάρι
και πάει το παλληκάρι
καημός και πόθος μου κρυφός
Πέτρα την πέτρα περπατώ
το αίμα του ανασαίνω
και πια δεν περιμένω
μου σκότωσαν τόν π’ αγαπώ
Καημός και πόθος μου κρυφός
η νύκτα τον τυλίγει
και τη φωνή μου πνίγει
ο πόνος μου 'γινε αδελφός
Πέτρα την πέτρα περπατώ
το αίμα του ανασαίνω
και πια δεν περιμένω
μου σκότωσαν τόν π’ αγαπώ
Ήρθε να μ’ εύρει την αυγή
ήρθε να με φιλήσει
ήρθε για να γεμίσει
γαρύφαλλα κι αστέρια η γη
Πέτρα την πέτρα περπατώ,
φέγγει και ξημερώνει
Γλυκό πουλί τ’ αηδόνι
τραγούδα μου τον π’ αγαπώ.
Het licht van de zon ging uit
de maan is verdwenen
weg is de kerel
mijn verdriet en verborgen verlangen
Ik stap steen voor steen
zijn bloed adem ik in
en ik wacht niet meer
op mijn liefste die ze doodden
Mijn verdriet en verborgen verlangen
de nacht wikkelt hem in
en mijn stem verstikt hij
mijn pijn werd mijn broer
Ik stap steen voor steen
zijn bloed adem ik in
en ik wacht niet meer
op mijn liefste die ze doodden
Hij kwam me die ochtend vinden
hij kwam me kussen
hij kwam om de aarde te vullen
met anjers en sterren
Ik stap steen voor steen
zijn bloed adem ik in
en ik wacht niet meer
op mijn liefste die ze doodden
renehaentjens © 09.05.2016