Camino
Τώρα μακραίνουμε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια.
Τώρα θανάσιμη
νύχτα με ζωνει.
Μέσα μου ογκώνονται
οι άφραστοι πόνοι.
Μ’ είδαν προσπέρασαν
όσοι αγαπάω.
Μόνος απόμεινα
κι έρημος πάω.
Πόσο τ’ ανέβασμα
του άχαρου δρόμου!
Στρεφω κοιτάζοντας
προς τ’ όνειρό μου.
Μόλις και φαίνονται
οι άσπρες εικόνες.
Τ’ άνθη χαμόγελα
μες στους χειμώνες.
Μ’ είδαν προσπέρασαν
όσοι αγαπάω.
Μόνος απόμεινα
κι έρημος πάω.
Αεροσαλεύουνε
κρίνοι και χέρια.
Ήλιοι τα πρόσωπα.
μάτια τ’ αστέρια.
Είναι και ανάμεσα
σ’ όλα η αγάπη.
Στο πρωτοφίλημα
κόρη που εντράπη.
Κι όλο μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες
κλαίνε τα μάτια.
Ahora se alejan*
torres, palacios.
Lloran mis recuerdos
lloran los ojos.
Ahora una noche
mortal me ciñe.
En mi interior se acumulan
dolores indecibles.
Me vieron y pasaron de largo
cuantos amo.
Me quedé solo.
Y ando en soledad.
Cuántas veces subo
el camino desagradable.
Vuelvo mirando
hacia mi sueño.
Apenas aparecen
las imágenes blancas
las flores, sonrisas,
entre los inviernos.
Me vieron y pasaron de largo
cuantos amo.
Me quedé solo.
Y ando en soledad.
Se agitan en el aire
los lirios y las manos,
soles y rostros
ojos y estrellas.
En todo
está el amor,
niña pudorosa
en su primer beso.
Se alejan de contínuo
torres, palacios.
Lloran mis recuerdos
lloran los ojos.
Avellinou © 09.05.2016