The laterna
Κάθε που βραδιάζει στη μικρή τη γειτονιά
μ’ ήλιο ή με χαλάζι με νοτιά και με χιονιά
έρχεται ν’ αράξει μάθε του έρωτα φονιά
μια λατέρνα κούτσα κούτσα στη γωνιά.
Γλυκόλαλη, γλυκόλαλη λατέρνα στη βραδιά
σαν το πουλί, σαν το πουλί φτεροκοπάει η καρδιά.
και ξανανθίζει στη μαραμένη τη γειτονιά
ξεγελασμένη μεσ’ στο χειμώνα κι η λεμονιά.
Σ’ ένα δρόμο σ’ ένα στενό, μες
στο σύθαμπο το γαλανό
έχουν στήσει τώρα φωλιά
του Παραδείσου θαρρείς τα πουλιά.
Γλυκόλαλη, γλυκόλαλη λατέρνα στη βραδιά
σαν το πουλί, σαν το πουλί φτεροκοπάει η καρδιά.
και ξανανθίζει στη μαραμένη τη γειτονιά
ξεγελασμένη μεσ’ στο χειμώνα κι η λεμονιά.
Everytime it gets dark in the small neighbourhood,
with a sun or hailstone, with a southern wind or snows
here comes to lay, learn love's assassin,
a laterna slowly around the corner.
Sweet-singing, sweet-singing laterna into the evening,
like a bird, like a bird the heart flutters.
And the in the withered neighbourhood blossoms again,
the lemon tree devieved wintin the winter.
In a street, in a strait,
in the blue dusk,
have set a nest
seemingly the birds of Heaven.
Sweet-singing, sweet-singing laterna into the evening,
like a bird, like a bird the heart flutters.
And the in the withered neighbourhood blossoms again,
the lemon tree devieved wintin the winter.
Κατερίνα1996 © 23.05.2016