La hora del amor (Erotócrito, tercer trozo)
Και τ’ όνομα του νιούτσικου Ρωτόκριτο το λέγα
ήτανε τς’ αρετής πηγή και τς’ αρχοντιάς η φλέγα
κι όλες τσι χάρες π’ ουρανός και τ’ άστρι εγεννήσα,
μ’ όλες τον εμοιράνασι, μ’ όλες τον εστολίσα.
Θέλει σ’ εκείνο τον καιρό το πρικορίζικό του
κι αγάπη για την Αρετή βάνει στο λογισμό του.
Κ’ ίντα δεν κάνει ο Έρωτας σε μια καρδιά π’ ορίζει,
σαν τη νικήσει ουδέ καλό, ουδέ κακό γνωρίζει.
Εβράδιασεν, ενύχτωσε, λιποψυχά η καρδιά τως
στο παραθύρι να βρεθού, να πουν τα βάσανά τως.
Μιαν ώρα κλάψασι ομπρός δριμιά κι ελουχτουκήσα
κι απόκει μ’ αναστεναγμούς τα πάθη τως αρχίσα.
Al muchacho de nombre Erotócrito le decían.
Era fuente de virtud, venero de hidalguía;
y cuantas gracias cielo y estrellas han engendrado
con todas le dotaron, con todas le adornaron.
Quiso en aquel tiempo su hado amargo
poner en su alma amor por Aretusa.
¿Y qué no obliga Eros a un corazón que controla?
si cuando le doblega aquél no discierne bueno ni malo.
Atardeció, anocheció, sus corazones desfallecen;
se encuentran en la ventana para decirse tormentos.
Una hora lloraraban y ásperamente gemían,
luego empezaban con sus sufrimientos.
Avellinou © 30.05.2016