Encuentro. (trozo 7 del Erotócrito)
Ήρθεν η ώρα κι ο καιρός κι η μέρα ξημερώνει
να φανερώσει ο Ρώκριτος το πρόσωπο που χώνει.
Εφάνη ολόχαρη η αυγή και τη δροσούλα ρίχνει,
σημάδι τση ξεφάντωσης κείνη την ώρα δείχνει.
Χορτάρια εβγήκασι εις τη γη, τα δεντρουλάκια ανθίσα
κι απ’ τς’ αγκάλες τ’ ουρανού γλυκύς βορράς εφύσα.
Τα περιγιάλια ελάμπασι κι η θάλασσα εκοιμάτο,
γλυκύς σκοπός εις τα δεντρά κι εις τα νερά εγροικάτο.
Γελούν τση χώρας τα στενά κι οι στράτες καμαρώνου,
όλα γροικούν κουρφές χαρές κι όλα τση φανερώνου
και μες στη σκοτεινή φλακή όπου `το η Αρετούσα
εμπήκα δυο όμορφα πουλιά κι εγλυκοκελαδούσα.
Llegó la hora y el tiempo y amaneció el día
cuando para mostrarse Erotócrito su rostro escondía
Llegó llena de gracia y un poco de rocío la aurora
fueron señales de fiesta las mostradas en tal hora.
Hierbecillas brotaron en tierra, arbolillos florecieron
y suave cierzo soplaba desde el regazo del cielo.
Los litorales relucían y la mar yacía en calma;
mientras dulces melodías árboles y aguas daban.
Ríen los desfiladeros, se enorgullecen las sendas;
todo siente dichas secretas y todo se las muestra;
y en la oscura prisión donde estaba Aretusa
entraron dos hermosas aves que cantaban con dulzura.
Avellinou © 30.05.2016