Indescribable
Απερίγραπτη λένε, η φτώχεια της Ισταμπούλ
Η πείνα θερίζει τους ανθρώπους
Βουλιάζουν λένε στο χτικιό
Κι οι κοπελίτσες, έτσι λένε,
Στα θεωρεία του σινεμά και στα χαλάσματα
Άσχημα τα νέα για τη μακρινή μου πολιτεία
Την πολιτεία των τίμιων τω εργατικών
Και των πτωχών ανθρώπων
Για την αληθινή μου Ισταμπούλ
Την πολιτεία που μένεις πολυαγαπημένη μου
Την πολιτεία που κουβαλάω
Πάνω στους ώμους μου
Μες στο σακί μου
Από εξορία σε εξορία
Από φυλακή σε φυλακή
Την πολιτεία που’χω στην καρδιά μου
Σαν ένα μαχαίρι σαν την εικόνα σου
Μέσα στα μάτια μου
The poverty of Istanbul, they say, is indescribable
Hunger beats the people down
People drowning in their misery...
And the young girls, they say
Are at cinema galleries, standing in the rubble.
Terrible news for my faraway city
The city of righteous hard workers
The city of the poor...
For my true Istanbul, so pure
The city where you live, my love
The city whose weight I bear
Upon my shoulders
And in my bags
From one exile to another
From one prison to the next
The city which is in my heart
Like a knife, a picture of you
In my eyes...
takemeaway © 30.05.2016