Alexandra's
Φτάσαμε στην Αλεξάνδρας ξημερώματα
να γλιτώσεις τους αποχαιρετισμούς
γύρω βρωμικα καφέ με ξένα ονόματα
προσκαλούνε μέσα τους περαστικούς
μήπως θες κάτι να φας να σε κρατήσει
μουσική στ’ ακουστικά σου σιγανή
αποφεύγεις έτσι όποιον σου μιλήσει
σε ρωτάω κι ανεβάζεις τη φωνή
Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη
το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει
Σ’ ένα χάρτη με στυλό τραβάς το δρόμο σου
και τσιγάρα στρίβεις για τη διαδρομή
ένας τρόπος να σκοτώσεις, λες, το χρόνο σου
ένας τρόπος να σκοτώσεις τη στιγμή
Και να γύριζες να δεις, τι θα `χε γίνει
αφού τίποτα δε διαρκεί στη μνήμη
Ένα τζιν μπουφάν φθαρμένο για το κρύο
κι ένας σάκος που σε λίγο θα εκραγεί
μ’ ένα σάλτο μπαίνεις μες στο λεωφορείο
δε μ’ αφήνεις τελευταία επιλογή...
Έφευγες από Αλεξάνδρας τα χαράματα
μ’ ένα αρχαίο πούλμαν μπλε πορτοκαλί
να μη δω το πρόσωπό σου μες στα κλάματα
με το χνώτο είχες θαμπώσει το γυαλί.
Και να σ’ έβλεπα να κλαις, τι θα `χε γίνει
αφού ο χρόνος τελικά όλα τα σβήνει
We arrived in Alexandra's street at the break of day
In order for you to escape the parting words.
Cafes with foreign names around us
They invite the wanderers in.
Lest you want something to eat, to keep you satiated?
Low music on your ears,
Are you avoiding whoever wishes to talk to you this way?
I'm asking you and you raise the volume.
Even if you make the moment ordinary,
Goodbye will always mean goodbye.
You draw your way on the map with a pen
And you prepare cigarettes for the trip.
A way to kill your time, you say,
A way to kill the moment.
What would have happened, had you even turned to see?
Since lasts into the memory.
Α worn jeans coat for the cold
And a sack about to explode
You get into the bus with a leap
You don't spare me a last choice.
You were leaving from Alexandra's street at the break of day
In an ancient, blue and orange motor bus.
So as to not see your face when crying
You had blurred the glass with your breath.
What would have happened, had even I seen you?
Since time eventually erases everything.
Κατερίνα1996 © 30.05.2016