pudor
Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς δε θέλω να τη νιώσει.
Δε θα μπορούσε να τη σίμωνε
χωρίς γι`αυτό να τη πληγώσει.
Έχω ένα κρίνο, κρίνο ολάνοιχτο
χωρίς καμιά σκιά στη όψη.
Καμιά ηδονή δεν επεθύμησε
να το φιλήσει, να το κόψει.
Έχω ένα ρόδο που ζυγιάζεται
πάνω στην ίδια του τη φλόγα
κ`είναι σαν να`γινε ολοκαύτωμα
και να σιωπούσε και να ευλόγα.
Μια μαργαρίτα που`ναι αμφίβολη
μ`όλο το ναι που λέει η καρδιά της.
Μόνον αφήνει να λικνίζεται
παθητικά την ομορφιά της.
Κι άλλα λουλούδια που`ναι σύμβολα
κι άλλα μονάχα που μεθούνε,
μα τόσο είναι όλα λεπτοκάμωτα,
φανταστικά μόνον ανθούνε.
Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς ποτέ δε θα τη νιώσει.
Κι αν την πληγώσει θα`ναι ανίδεος
κι ούτε γι`αυτό θα μετανιώσει.
La belleza que guardo dentro
no quiero que la note nadie.
No podría acercarse a mí
nadie sin herirla al hacerlo.
Tengo un lirio, un liro abierto del todo
sin sombras en la cara.
Ningún placer ha deseado
besarlo, cortarlo.
Tengo una rosa que se balancea
sobre su propia llama,
como si se sacrificara ardiendo entera
mientras calla y bendice.
Una margarita titubeante
a pesar del "sí" de su corazón
sólo deja que oscile
su belleza sufriente.
Unas flores son símbolos
y otras sólo se embriagan;
mas todas está tan delicadamente formadas
que sólo florecen imaginariamente.
La belleza que guardo dentro
nadie la notará jamás.
Y si la hiere alguien, será si saberlo;
y ni se arrepentirá de ello.
Avellinou © 30.05.2016