A contagem
Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν,
τους κοινόχρηστους, τους ξένους,
τους πολύ προσωπικούς.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα `θελα να τους κρατήσω...
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι,
τους εκείνους, τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να `χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα...
Όσοι ζουν με το αίσθημα....
Φοβάμαι...πως χάνω το μέτρημα ....
As pessoas da minha vida
Sentei-me e contou
o presente, o ausente
alguns transeuntes.
Aqueles que veio para ficar
aqueles que deixou antes de se tornarem,
os compartilhados, os estranhos,
os muito pessoais.
E eu sempre, pouco os encontro
ou os encontro muito
e é a solidão que é urgente
que é o que me entristece.
E eu sempre pouco os encontro
ou eu os encontro muito
numa contagem que se abre
minha velha ferida.
As pessoas da minha vida
Eu gostaria de manter ...
Os animais selvagens, os anjos
e os mais normais.
Aqueles que deixaram uma marca
aqueles que a escuridão tomou,
as de alguém, os aleatórios
os muito pessoais.
E eu sempre encontrá-los poucos
ou eu encontrá-los muito
e é a solidão que é urgente
que é o que me entristece.
E eu sempre encontrá-los poucos
ou eu encontrá-los muito
numa contagem que se abre
minha velha ferida.
Pessoas sozinhas, que deixaram poeira
amizades e amores que tomaram a estrada
roubado, escondido, secretamente emprestado
aleatório, corajosos, covardes, os assustados
meu povo e estranhos, brilhantes e tristes
nos relacionamentos, nas casas sempre trancada.
Felizes, irrelevantes, passageiros
Artistas boêmios, crianças com laços.
Meus inimigos e amigos, jovens e velhos
que dar com moderação, que os resíduos.
Amores que pareciam de valor
e outros que acabaram em um aperto de mão
Parentes pobres que servem pré-preparados
as lógicas e as que vivem com emoção
as lógicas e as que vivem com emoção
as lógicas e as que vivem com emoção ...
Os que vivem com emoção ....
Eu temo que eu esteja perdendo a contagem ...
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 30.05.2016