A crying mouth-organ
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει με την ανάσα ενός παιδιού σημάδι τούτου του καιρού που μας φοβίζει και μας καίει Μια φυσαρμόνικα που κλαίει ειν’ η δική μας παρουσία τον ύμνο ακούγοντας να λέει χαίρε ω χαίρε ελευθερία Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα αλήθεια ποια είναι η αλήθεια έτσι που ζεις από συνήθεια μια μέρα ακόμα και μια μέρα Μια φυσαρμόνικα που κλαίει σπάζουν τ’ αγάλματα κομμάτια ψυχές που κράζουνε βοήθεια κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει μια φυσαρμόνικα που κλαίει κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι μέσα στο θαύμα που βουλιάζει Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι παραιτημένοι κατά βάθος ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι Μια φυσαρμόνικα που κλαίει ακολουθώ τα βήματά σου μέσα στην ερημιά του κόσμου κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου		A crying mouth-organ with the breath of a child A sign of this time which frightens and burns us A crying mouth-organ it’s our own precense When we hear the anthem saying hail, o hail, liberty And are our voices in the air the truth? What’s the truth The way you live by habit, a day and then another day? And the sky which covers us is a crying mouth-organ And we, unsuspicious and goo in the wonder that is sinking A few are good and they are fatal, they’ve given up totally With how much tension and passion will the first become the last A mournful mouth-organ, I will follow your steps In the loneliness of the world and I will come back there close to you
stixoi.info © 08.11.2002

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info