Dans un passé si proche
Η μνήμη μου χαλάκι στον αόριστο
φυλάκισε τα ίχνη των βημάτων
και ό,τι μένει μέσα μου εξόριστο
δραπέτης απ’ τα χρόνια των θαυμάτων.
Τριγύρω μου οι άνθρωποι σφυρίζουνε,
αδιάφοροι πηγαίνουν στη δουλειά τους
κι εκείνοι που πεθύμησα γυρίζουνε
να δούνε αμα ζει το φάντασμά τους.
Τα νιάτα μου σε χρόνο παρακείμενο
το μέλλον μου σχεδόν τετελεσμένο
θα έχει μείνει μ’ άλλο αντικείμενο
σε κείμενο παλιό και ξεχασμένο.
Το μέλλον το παλιό μου το συνάντησα
σε μία κατηφόρα του μυαλού μου
με ρώτησε πού ήμουν και απάντησα:
«με πήρε το ποτάμι του καιρού μου»
Το σήμερα μπροστά μου μαύρη θάλασσα
τα όνειρά μου γλάροι πεινασμένοι
κοιτάζω τον ορίζοντα που χάλασα
για να `χω κάποιον να με περιμένει.
Τα νιάτα μου σε χρόνο παρακείμενο
το μέλλον μου σχεδόν τετελεσμένο
κι εγώ σαν ρήμα δίχως υποκείμενο
απρόσωπο, γυμνό και κουρασμένο
Ma mémoire, une carpette ordinaire
A enfermé les traces de tes pas
Et ce qui reste en moi, exilé
Rescapé d’années de miracles.
Autour de moi les hommes sifflent
Indifférents ils vaquent à leurs tâches
Et ceux à qui je parle
Se retournent
Pour voir si leur fantôme est vivant.
En même temps ma jeunesse
Mon avenir presque accompli
Seraient restés avec un autre sujet
Dans un vieux texte oublié
Mon avenir dépassé, je l’ai rencontré
Dans un abîme de mon esprit
Il m’a demandé « où étais-je » et j’ai répondu
« Le fleuve de mon temps » m’a emporté
Le présent devant moi, seulement une mer noire
Mes rêves ne sont que des mouettes affamées
Je regarde l’horizon que j’ai gâché
Pour avoir quelqu’un qui m’attende
Ma jeunesse dans un passé si proche
Mon avenir presque accompli
Seraient restés avec un autre sujet
Dans un vieux texte oublié
www.projethomere.com © 12.06.2016