Ojcze, dorosłem ...
Μου γράφεις για τ’ αστέρι στην πλώρη που `χες δει και στα άγνωστα τα μέρη τα βράδια σ’οδηγεί Και `γω φυλάω τ’αστέρι στο γράμμα σου κρυμμένο βήμα βήμα να μου δείχνει να πηγαίνω Και να `μαι μεγάλωσα, κι άλλαξα κύμα κύμα να γυρίσεις, περιμένω Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα Εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δε σε γνώρισα Γύρνα να δεις μια αγκαλιά για χάρη σου που άνοιξα Μη φοβάσαι, όλα πέρασαν πια γαλήνεψε η θάλασσα Μου λες για την Ινδία για χώρες μακρινές διαβάζεις Καββαδία στη βάρδια σου και κλαις Σε μια φωτογραφία σε βλέπω καθισμένο στο λιμάνι, στη Σαγκάη, κουρασμένο Το βλέπω, μεγάλωσες, κι άλλαξες Στο λιμάνι γύρνα πάλι, περιμένω Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα Εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δε σε γνώρισα Γύρνα να δεις μια αγκαλιά για χάρη σου που άνοιξα Μη φοβάσαι, όλα πέρασαν πια γαλήνεψε η θάλασσα		Piszesz mi o gwieździe którą widywałeś na dziobie statku i w nieznane miejsca wieczorami prowadziła cię A ja strzegę gwiazdy w liście twym ukrytej krok po kroku będzie wskazywać mi gdzie iść I dorosłem, zmieniłem się fala za falą wrócisz, czekam Wróć zobaczyć wszystko to, co mogłem sam Ty ronisz łzy w ukryciu, a ja cię nie poznałem Wróć by zobaczyć ramiona które dla twej radości otwarłem Nie bój się, wszystko już przeszło uciszylo sie morze Mówisz mi o Indiach o krajach odległych czytasz Kawadiasa na swojej wachcie i płaczesz Na jednej fotografii widzę cię siedzącego w porcie, w Szanghaju, zmęczonego To widzę, dorosłeś, zmieniłeś się do portu znów wróć, czekam Wróć zobaczyć wszystko to, co mogłem sam Ty ronisz łzy w ukryciu, a ja cię nie poznałem Wróć by zobaczyć ramiona które dla twej radości otwarłem Nie bój się, wszystko już przeszło uciszylo sie morze
Μαράκι_Δ, Dagmara Maria Dołęga © 30.09.2006

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info