Ojcze, dorosłem ...

Μου γράφεις για τ’ αστέρι
στην πλώρη που `χες δει
και στα άγνωστα τα μέρη
τα βράδια σ’οδηγεί

Και `γω φυλάω τ’αστέρι
στο γράμμα σου κρυμμένο
βήμα βήμα να μου δείχνει να πηγαίνω
Και να `μαι μεγάλωσα, κι άλλαξα
κύμα κύμα να γυρίσεις, περιμένω

Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα
Εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δε σε γνώρισα
Γύρνα να δεις μια αγκαλιά
για χάρη σου που άνοιξα
Μη φοβάσαι, όλα πέρασαν πια
γαλήνεψε η θάλασσα

Μου λες για την Ινδία
για χώρες μακρινές
διαβάζεις Καββαδία στη βάρδια σου και κλαις
Σε μια φωτογραφία σε βλέπω καθισμένο
στο λιμάνι, στη Σαγκάη, κουρασμένο
Το βλέπω, μεγάλωσες, κι άλλαξες
Στο λιμάνι γύρνα πάλι, περιμένω

Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα
Εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δε σε γνώρισα
Γύρνα να δεις μια αγκαλιά
για χάρη σου που άνοιξα
Μη φοβάσαι, όλα πέρασαν πια
γαλήνεψε η θάλασσα


Piszesz mi o gwieździe
którą widywałeś na dziobie statku
i w nieznane miejsca
wieczorami prowadziła cię

A ja strzegę gwiazdy
w liście twym ukrytej
krok po kroku będzie wskazywać mi gdzie iść
I dorosłem, zmieniłem się
fala za falą wrócisz, czekam

Wróć zobaczyć wszystko to, co mogłem sam
Ty ronisz łzy w ukryciu, a ja cię nie poznałem
Wróć by zobaczyć ramiona
które dla twej radości otwarłem
Nie bój się, wszystko już przeszło
uciszylo sie morze

Mówisz mi o Indiach
o krajach odległych
czytasz Kawadiasa na swojej wachcie i płaczesz
Na jednej fotografii widzę cię siedzącego
w porcie, w Szanghaju, zmęczonego
To widzę, dorosłeś, zmieniłeś się
do portu znów wróć, czekam

Wróć zobaczyć wszystko to, co mogłem sam
Ty ronisz łzy w ukryciu, a ja cię nie poznałem
Wróć by zobaczyć ramiona
które dla twej radości otwarłem
Nie bój się, wszystko już przeszło
uciszylo sie morze

Μαράκι_Δ, Dagmara Maria Dołęga © 30.09.2006

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info