Trwa...
Ένα καράβι στα βουνά δεν κλείνεται
Να βγει το ψάρι στη στεριά δε γίνεται
Γι’ αυτό η καρδιά μου στην αγάπη δίνεται
και στου έρωτά σου τα βαθιά
ξανοίγεται και πάει...
Πάει, χωρίς πανί να την κρατάει
Πάει, χωρίς ευχή να τη φυλάει
Πάει, χωρίς θεό να τη βοηθάει
Πάει κι αγαπάει
Πάει κι ας βρήκε κύμα κι ας φυσάει
Πάει κι ας είναι κρίμα κι ας πονάει
Πάει, εκεί που η μοίρα της την πάει
Πάει κι αγαπάει
Μέσα απ’ τον πόνο η χαρά μαθαίνεται
Στην πίκρα μόνο η αγάπη φαίνεται
Γι’ αυτό η καρδιά μου στην καρδιά σου δένεται
κι απ’ του έρωτα τη συμφορά
γλυκαίνεται και πάει...
Nie można zamknąć statku wśród gór
Ryba na suchym lądzie nie przeżyje
Dlatego serce moje w miłości się oddaje
i w namiętności twej do głębi
otwiera się znów i trwa...
Trwa, bez żagla, który by je utrzymał
Trwa, bez modlitwy, która by je chroniła
Trwa, bez Boga, który by mu pomagał
Trwa i kocha
Trwa, a skoro znalazło falę niech unosi je wiatr
Trwa, niechaj zgrzeszy i niech cierpi
Trwa, dokądkolwiek rzuca je los
Trwa i kocha
Wewnątrz z bólu uczy się radości
W goryczy jedynie widać miłość
Dlatego serce moje przywiązuje się do serca twojego
a z namiętności nieszczęście
osładza się i trwa...
Μαράκι_Δ, Dagmara Maria Dołęga © 30.09.2006