Nic
Μονάχα σιωπή
να, τι μας έμεινε
αφού είναι όλα πια χαμένα
Κι αυτό το «γιατί»
που κάπου ξέμεινε
πίσω απ’ τα χείλια τα σφιγμένα
Κρίμα που είναι αργά και δεν προλάβαμε
άλλη μια αγκαλιά και ένα «συγγνώμη»
Κρίμα που είναι αργά και καταλάβαμε
μια μεγάλη αγάπη πώς τελειώνει
Τίποτα. Δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή
Τίποτα να σου πω δεν υπάρχει
Σήμερα, που ξανάγινε χώμα το κορμί,
σήμερα, που ψάχνω να βρω ακόμα το «γιατί»
Ποια λέξη να σου πω
δεν βρίσκω τίποτα
αφού το «σ’ αγαπώ»
το λέω ακόμα...
Με χέρια ανοιχτά θα παραδώσουμε
τα όνειρά μας τα κλεμμένα
Κι αν θέλει η καρδιά να μετανιώσουμε
το λεν’ τα μάτια τα κλαμένα
Jedynie cisza
tyle nam pozostało
skoro wszystko już stracone
i to "dlaczego"
które gdzieś wyrzucone
zza zaciśniętych ust
Żal, że jest za późno i nie zdążyliśmy
jeszcze raz przytulić się i powiedzieć "przepraszam"
Żal, że jest za późno i zrozumieliśmy
że ta wielka miłość się kończy
Nic. Głos uwiązł w gardle.
Nie ma już niczego, co mógłbym ci powiedzieć
Dziś, gdy ciało znów stało się prochem
dziś, gdy szukam jeszcze "dlaczego"
Jakie słowo ci powiedzieć
nie znajduję nic
skoro "kocham cię"
mówię wciąż...
Poddajemy się z otwartymi dłońmi
nasze skradzione marzenia
A jeśli zechce serce pożałujemy
to wypowiedzą przepełnione łzami oczy
Μαράκι_Δ, Dagmara Maria Dołęga © 30.09.2006