Że umrę dla ciebie
Ποια σκιά κυνηγάει, το μυαλό μου;
Μακριά, μακριά, που το στέλνει.
Μες το ίδιο κελί η καρδιά,
μια στιγμή κυνηγάει να πιστέψει.
Πως θα πεθάνω εγώ για σένα,
δε σκέφτηκα ποτέ.
Μα πως θα ζήσω εγώ χωρίς εσένα,
δεν ξέρω.
Δεν το είχα σκεφτεί πριν αυτό.
Δεν το είχα αισθανθεί για κανένα.
Νύχτα δεν είχα δει ποταμό.
Μέρα δεν είχα ακούσει τα τρένα.
Πως θα πεθάνω εγώ για σένα,
δε σκέφτηκα ποτέ.
Μα πως θα ζήσω εγώ χωρίς εσένα,
δεν ξέρω.
Πάνω στο μεγάλο σου το θαύμα,
τα σημάδια γελούν.
Πιο ζωή από σένα δεν υπάρχει,
δεν υπάρχει.
Jaki cień ściga mój rozum?
Daleko, daleko, dokąd go wysyła.
W tej samej celi serce,
ścigane jedną chwilą by uwierzyło.
Że umrę dla ciebie,
nie myślałem nigdy.
Lecz jak mam żyć bez ciebie,
nie wiem.
Nie myślałem o tym przed tym.
Nie czułem tego do nikogo.
Nocą nie widziałem rzeki.
Dniem nie słyszałem pociągów.
Że umrę dla ciebie,
nie myślałem nigdy.
Lecz jak mam żyć bez ciebie,
nie wiem.
Ponad wielkim twym cudem
znaki, wróżby się śmieją.
Większe życie ponad ciebie nie istnieje,
nie istnieje.
Μαράκι_Δ, Dagmara Maria Dołęga © 30.09.2006