Ne me réveille pas
Σαν μισθοφόρος εραστής,
που με τον ψίθυρο ανασαίνει.
Μπορεί ακόμα, έτσι χαζά να σ’ αγαπώ.
Σαν το ζητιάνο, που ζωγραφίζει τη ζωή,
με ότι στάχτη έχει απομείνει.
Κι εσύ ένα στείρο παραμύθι. Να συνεχίζεις το χορό.
Φύγε από πάνω μου.
Βλέπεις μαθαίνω να γελάω με το φόβο μου, να κλαίω με τη χαρά μου.
Μη με ξυπνάς.
Φύγε από πάνω μου.
Έχω τραβήξει ένα δρόμο που με πάει στα χαμένα όνειρά μου.
Μη με ξυπνάς.
Φύγε από πάνω μου.
Φύγε!
Μη με ξυπνάς.
Δεν είναι δάκρυ αυτό που βλέπεις.
Είναι η σταγόνα της βροχής που ήρθε μπροστά μου.
Δεν είναι η αγάπη που ζητιάνευα παλιά.
Είναι καθρέφτης.
Που φωνάζει και ρωτάει όταν διπλώνεται η ματιά μου:
-Πες μου, ποιος είσαι και που το πας;
Comme un amant mercenaire,
qui à peine t-il respire .
Peut – être je t’aime encore.
Comme un mendiant, qui dessine sa vie
avec les cendres qui sont restés.
Et toi comme une histoire vaine. Tu continues la danse .
Laisse-moi tranquille.
Tu vois j’apprends à rire quand j’ai peur, et à pleurer quand je suis content .
Ne me réveille pas.
Laisse-moi tranquille.
Mon cheminement me conduit. À mes rêves inaccomplis
Ne me réveille pas.
Laisse-moi tranquille.
Vas-t’en!
Ne me réveille pas.
Ce que tu vois ne m’est pas une larme.
C’est la goutte de la pluie qui se trouve devant moi.
Ce n’est pas l’amour, que j’ai mendié auparavant.
C’est un miroir .
Qui crie et qui demande quand je me trouve devant lui:
Dis-moi qui es-tu? Qu’est-ce que tu veux?;
mono gymno, Νεκτάριος Θεοδώρου © 06.06.2016