The Red Lanterns
Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν να που δεν ξέρουν τι `ναι πόνος και καημός, πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν, πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός. Πνιχτές ανάσες και βρισιές, βαμμένα χείλια παγωμένα στις γωνιές. Κι είναι θάνατος αργός του πεζοδρόμιου ο νόμος ο σκληρός. Πληρωμένες αγκαλιές ιστορίες τραγικές γράφονται μέσ’ στις κρύες φτωχογειτονιές. Το τραγούδι σπαραγμός η ζωή κατατρεγμός, το καλντερίμι ένας ατέλειωτος καημός. Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν, να που δεν ξέρουν τι `ναι πόνος και καημός. Πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν, πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός. Σβήσαν τα φώτα στα στενά του λιμανιού τα καλντερίμια σκοτεινά και σταμάτησε η ζωή το ψέμα το φτασιδωμένο της να ζει. Πίκρα, δάκρυ, στεναγμός ξεχαστήκαν κι ο καημός έγινε όνειρο γαλάζιος ουρανός και τα πρόσωπα χλωμά, κουρασμένα τα κορμιά μέσα στον ύπνο ψάχνουν να `βρουν λησμονιά.		Whoever didn't get to know the port's cobbled streets Doesn't know how pain or sorrow feels They don't know how a man cries when his dreams have faded Or how bitter is society's persecution Muffled breaths and imprecations Red lips having been frozen in the corners A slow dreath as it is, The cruel law ruling the streets Εmbraces that have been bought Tragic stories Are written in the cold poor neighborhoods Songs turn into agony Life turns into persecution Cobbled streets turn into an incessant sorrow Whoever didn't get to know the port's cobbled street Doesn't know how pain or sorrow feels They don't know how a man cries when his dreams have faded Or how bitter is society's persecution The lights have died at the narrow streets The cobbled paths of the port have been sunk into darkness Life has stopped Living within the lie it has created Bitterness, tears, sighs All have been forgotten and the sorrow Has become a dream, a blue sky And the pale faces With the exhausted bodies Are seeking oblivion in their sleep
Κατερίνα1996 © 17.06.2016

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info