Ridi, uccello mio
Μου φαίνεται σαν να `ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα
Με το ραδιόφωνο σιγά
μες στ’ απαλό σκοτάδι
θα τρόμαζες αν ήξερες
πόσο σε αγαπούσα
Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά
Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν’ η ζωή μια τρέλα
Mi sembra come fosse ieri,
ma son passati tanti anni,
quando, come fosse un violino, tenevo
il tuo corpo tra le mani
Con la radio a bassa voce,
in una morbida oscurità
se tu avessi saputo quanto ti amavo,
ti saresti spaventata.
Non è cambiato niente,
e niente è come ai vecchi tempi,
rimane tuttavia ancora una ostinazione,
che non è soltanto abitudine.
Ridi, ridi uccello mio,
ridi, che la vita è una follia.
android2020 © 05.07.2016