Jeden mały statek
Ένα μικρό καράβι,
στην πόρτα μου αραγμένο
τα φώτα του ανάβει,
όταν στο νου σε φέρνω.
Μα κάνεις τόσα λάθη
και πια δε σου χαρίζεται,
κατρακυλάει στη σκάλα
και βυθίζεται.
Ένα μικρό καράβι,
στη θάλασσα του χρόνου,
την άγκυρα του πόνου,
βαθιά μου πέταξε.
Και όλα τα ταξίδια
που μού `χες τάξει φως μου,
θυμήθηκε η ψυχή μου
κι αναστέναξε.
Ένα μικρό καράβι,
με σένα κυβερνήτη,
τώρα για που σαλπάρει
κι ερήμωσε το σπίτι.
Δε λέω να μην παίξεις,
την τρέλα σου τη σέβομαι,
μα εσύ το παρακάνεις
και παιδεύομαι.
Jeden mały statek
u drzwi mych zakotwiczony
swe światła zapala,
gdy w myśli moje cię sprowadzam.
Lecz popełniasz tyle błędów
i nie sprawia ci już radości,
rozpędzony uderza w skałę
i idzie na dno.
Jeden mały statek
na morzu czasu,
kotwicę bólu
w głębi mnie zarzucił.
I wszystkie te podróże,
które mi obiecywałaś, światło moje,
przypomniała sobie moja dusza
i westchnęła.
Jeden mały statek
z tobą kapitanie,
dokąd teraz wypływa
i niszczy dom.
Nie mówię byś nie grała,
szaleństwa twoje szanuję,
lecz ty posuwasz sie za daleko
i zadręczam się.
Μαράκι_Δ, Dagmara Maria Dołęga © 01.10.2006