Hainis

Ωσάν το έρημο δεντρί
που `ναι στ’ αόρι απάνω
μ’ αρέσει νά `μαι αμοναχός
με τσι πολλούς δεν κάνω

Κι άμας ο κόσμος σκοτεινιά
γεμίζει να γυρίζω
Χαΐνης και τση χαραυγής
τσ’ ελπίδες να σκορπίζω


Non mi piace stare da solo,
come l'alberello solitario
che non è cresciuto,
e tuttavia non lego con i più.

E la gente tra noi è piena
di oscurità da aggirare,
possa io, Hainis, diffondere
le speranze dell'aurora.

android2020 © 16.07.2016

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info