Cammino con lo sconforto
Πήρα το δρόμο το στενό,
πήρα το μονοπάτι,
γιατί έχω την καρδούλα μου,
από πληγές γεμάτη.
Βαδίζω με παράπονο
και χύνω μαύρο δάκρυ,
χωρίς να ξέρω που θα βγω,
που θα με βγάλει η άκρη.
Κι έτσι γυρνώ παντ’ έρημος
κι απ’ όλους ξεχασμένος,
δίχως ελπίδα στην καρδιά
και περιφρονεμένος.
Κι εσύ σκληρή το θέλησες,
να περπατώ μονάχος,
μα θα με σώσει απ’ τους καημούς,
πολύ γοργά ο τάφος.
Ho preso la strada angusta,
ho preso il sentiero,
perché ho il mio povero cuore
pieno di piaghe.
Cammino con lo sconforto
e verso tristi lacrime,
senza sapere come uscirne,
e dove la punta estrema della disperazione mi condurrà.
E così vado in giro sempre desolato,
dimenticato da tutti,
senza speranza in cuore,
e disprezzato.
E tu, spietata, lo hai voluto,
che andassi avanti da solo,
ma mi salverà dal dolore,
molto rapidamente, la tomba.
android2020 © 26.07.2016