Siamo entrati nella canzone
Μπήκαμε στο τραγούδι και δεν βγαίνουμε
Μπήκαμε στο τραγούδι και χαθήκαμε
Μια σκάλα πάει και πάει και πάει
χίλια σκαλιά κι άλλα σκαλιά
σκάλα από τρόμο κι ευωδιά
Σαν άγαλμα από κάρβουνο τον φέρανε
και τον ξαπλώσαν στην αυλή
στο πρόσωπό του στο κορμί
σημάδια δε φαινόντανε
έτσι μεγάλο, έτσι λεβέντη, έτσι όμορφο
και πώς να τον σηκώσει
ο θάνατος στον ώμο του.
Χίλια επτακόσια ογδόντα επτά
χίλια οκτακόσια το πολύ
πώς τραγουδάν οι αριθμοί
Πίσω απ’ τα μαύρα τους μαλλιά
κορίτσια ακρογελούσανε
που τώρα θα τονε φιλούσανε
Δε χώρεσε απ την πόρτα να περάσει
δε χώρεσε στον θάνατο
δε χώρεσε στα δάση
έμεινε μόνος μες στο μπόι του
μεγάλος στη μεγάλη νύχτα
κάτω απ’ τη δρασκελιά του
αγνώριστος
Siamo entrati nella canzone e non ne siamo usciti.
Siamo entrati nella canzone e ci siamo persi.
Una scala va e va e va,
mille gradini e altri gradini,
scala di sgomento e di fragranza.
Come una statua di carbone lo hanno portato,
e lo hanno disteso nel cortile,
dall'aspetto del suo volto,
del suo corpo, non sembrava
così grande, così valoroso, così bello,
come se la morte lo issasse
sulle sue spalle.
Millesettecentoottantasette,
milleottocento, al massimo,
come cantavano i numeri.
Dietro i neri suoi capelli,
le ragazze che morivano dal ridere
ora lo bacerebbero.
Non entrava, non riusciva a entrare dalla porta,
non entrava nella morte,
non entrava nelle selve,
era unico nella sua statura,
grande nella grande notte,
irriconoscibile
il suo imponente incedere.
android2020 © 28.07.2016