L'alba è piena di fiori
Αυγή ανθισμένη και μεις καλεσμένοι
για γάμο κινάμε, στα πόδια φτερά
όμως νυχτώνει, ο δρόμος τελειώνει
και ψάχνουμε ακόμη, μα πού ειν’ η χαρά;
Ζωή που θα γινόσουνα κατάρα και πληγή
τι όμορφη φαινόσουνα εκείνο το πρωί
Πλοίο π’ ανοίγει πανιά για να φύγει
κι ωραίο ταξίδι φαινόσουν ζωή
τώρα τι κρίμα τα όνειρα εκείνα
ατέλειωτο κύμα και μεις ναυαγοί
L'alba è piena di fiori, e noi, invitati,
andiamo al matrimonio, con le ali ai piedi,
tuttavia annotta, la strada finisce,
e cerchiamo ancora, ma dov'è la gioia?
La vita che diventerà una maledizione e una ferita,
come è sembrata bella quel mattino.
La nave spiega le vele per partire,
che bel viaggio ti sembrava la vita!
ora che peccato quei sogni!
C'è un'onda interminabile, e noi siamo naufraghi.
android2020 © 08.08.2016