Sera
Τα παιδάκια που παίζουν στ’ ανοιξιάτικο δείλι
μια ιαχή μακρυσμένη
Τ’ αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει
Τ’ ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρά μου
Ένα τρένο που θα `ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου
Οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ’ ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη...
I bambini che giocano nel vespero primaverile,
un grido prolungato,
Il venticello bisbiglia parole con labbra di rose
e permane.
Le finestre aperte che respirano questo momento,
la tua camera vuota.
Un treno che viene da una terra sconosciuta,
i miei sogni perduti.
Le campane che cessano, e la sera che cade
continuamente sulla città,
sulla sembianza degli uomini, sullo specchio del cielo,
su tuta la mia vita, ora...
android2020 © 10.08.2016