Il campo e il cimitero
Έχει πια δύσει ο ήλιος του χειμώνα,
και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει,
ή σα να πέφτει πέπλο σε μια εικόνα.
Άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει
μόνο τ’ αγκάθια στην πεδιάδα όλη,
μόνο κάποιο χαρτί σ’ όλη τη φύση.
Mα το χαριτωμένο περιβόλι
αίμα και δάκρυα το `χουνε ποτίσει.
Aδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε,
κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια
τον ουρανό που σύννεφα περνούνε,
τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.
Ωραίο, φριχτό και απέριττο τοπίον!
Eλαιογραφία μεγάλου διδασκάλου.
Aλλά του λείπει μια σειρά ερειπίων
κι η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου.
Il sole invernale è ormai tramontato,
e presto, come se fossimo a teatro,
o come se cadesse un velo su una immagine, si abbuia.
Altro non trova il vento, smuove
solo i rovi in tutta la pianura,
solo qualche pezzo di carta, in tutta la natura.
Ma un grazioso giardino
sangue e lacrime lo hanno irrigato.
Ininterrottamente gli alberi si muovono,
e le croci di pietra si stagliano come mani,
le nubi, che percorrono il cielo,
il cielo, che è senza stelle.
Bello, orrido, semplice paesaggio!
Grande oleografia, da maestro.
Ma gli manca una fila di rovine
ed il patibolo ufficiale di Pangalos.
android2020 © 10.08.2016