Anemone
Στης καρδιάς μου τον χειμώνα
φύτρωσε μια ανεμώνα
η δική σου η αγάπη η χρυσή
Μα δεν πρόλαβε ν’ ανθίσει
και μαράθηκε πριν ζήσει
γιατί κρίμα δεν την πότισες και εσύ
Ποια αγάπη να πιστέψω
και σε ποια να εμπιστευτώ
που φοβάμαι μήπως πάλι προδοθώ
Ποιο λουλούδι να ποτίσω
δίχως φόβο στην ψυχή
πως δε θα `ρθει η στιγμή να μαραθεί
Στης καρδιάς μου το χειμώνα
φύτρωσε μια ανεμώνα
μα τι κρίμα δεν την πότισες και εσύ
Έναν έρωτα χαμένο
έναν κόσμο γκρεμισμένο
από τώρα να θυμάμαι στη ζωή
Σαν χαρτί τα όνειρά μου
φτερουγίζουν μακριά μου
και μ’ αφήνουν μια πικρία στην ψυχή
Ποια αγάπη να πιστέψω...
Nel mio cuore, in inverno,
è germogliato un anemone,
il tuo amore dorato.
Ma non ha raggiunto la fioritura,
è appassito prima di viverla,
perché non lo hai innaffiato anche tu.
Quale amore ho creduto!
E mi sono talmente fidato di te,
che temo di venire di nuovo tradito.
Quale fiore innaffiare,
senza la paura nel cuore
che verrà il momento in cui appassisca?
Nel mio cuore, in inverno,
è germogliato un anemone,
ma perché non lo hai innaffiato anche tu?
Un amore perduto,
un universo andato in rovina,
da ricordare da ora in poi nella vita.
Come carta i sogni miei
svolazzano lontano da me,
e mi lasciano amarezza nell'anima.
Quale amore ho creduto...
android2020 © 05.09.2016