Weiße Wand
Ασπρος τοίχος άσπρος ήλιος
άσπρο του καλοκαιριού
μαύρα τα ματόκλαδά του
ίσκιοι του μεσημεριού
Μη μου βγαίνεις τέτοιαν ώρα
κι ασβεστώνεις τα σκαλιά
όλα θα σου τα στεγνώσει
ο ασβέστης τα φιλιά
Πέρασαν απ’ το σοκάκι
στάθηκαν στην αντηλιά
ρίξανε δροσιά στις πλάκες
τα κατάμαυρα μαλλιά
Φεύγουν παν αγκαλιασμένοι
κατω στον βαθύ γιαλό
στην σπηλιά που περιμένει
κρύσταλλο είναι το νερό
Πέρα εκεί στο μερημέρι
και στην άσπρη ακρογιαλιά
πίνουμε το καλοκαίρι
μ’ανοιχτή την αγκαλιά
Weiße Wand und weiße Sonne
das Weiß des Sommers
schwarz seine Wimpern
Schatten des Mittags
Geh nicht hinaus zu dieser Stunde
um die Stufen weiß zu streichen
denn alle deine Küsse
wird der Kalk dir trocknen
Sie kamen durch die Gasse
blieben stehen im Sonnenschein
warfen Frische auf die Platten
die tiefschwarzen Haare
Sie gehen eng umschlungen
hinunter zum tiefen Strand
in die Höhle die wartet
Kristall ist das Wasser
Dort drüben zur Mittagszeit
und an dem weißen Strand
trinken wir den Sommer
mit weit geöffneten Armen
Balinger © 18.08.2016