Weiße Wand

Ασπρος τοίχος άσπρος ήλιος
άσπρο του καλοκαιριού
μαύρα τα ματόκλαδά του
ίσκιοι του μεσημεριού

Μη μου βγαίνεις τέτοιαν ώρα
κι ασβεστώνεις τα σκαλιά
όλα θα σου τα στεγνώσει
ο ασβέστης τα φιλιά

Πέρασαν απ’ το σοκάκι
στάθηκαν στην αντηλιά
ρίξανε δροσιά στις πλάκες
τα κατάμαυρα μαλλιά

Φεύγουν παν αγκαλιασμένοι
κατω στον βαθύ γιαλό
στην σπηλιά που περιμένει
κρύσταλλο είναι το νερό

Πέρα εκεί στο μερημέρι
και στην άσπρη ακρογιαλιά
πίνουμε το καλοκαίρι
μ’ανοιχτή την αγκαλιά


Weiße Wand und weiße Sonne
das Weiß des Sommers
schwarz seine Wimpern
Schatten des Mittags

Geh nicht hinaus zu dieser Stunde
um die Stufen weiß zu streichen
denn alle deine Küsse
wird der Kalk dir trocknen

Sie kamen durch die Gasse
blieben stehen im Sonnenschein
warfen Frische auf die Platten
die tiefschwarzen Haare

Sie gehen eng umschlungen
hinunter zum tiefen Strand
in die Höhle die wartet
Kristall ist das Wasser

Dort drüben zur Mittagszeit
und an dem weißen Strand
trinken wir den Sommer
mit weit geöffneten Armen

Balinger © 18.08.2016

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info