Hotel Vienna
Κάνει κρύο
και παγώνουν μες στο χρόνο οι στιγμές.
Πριν το αντίο ξαπλωμένοι
να μετράμε στο ταβάνι τις ρωγμές...
Ένα σώμα
ένα σύμπλεγμα από πάντα ταιριαστό.
Λίγο ακόμα απομένει
δώσ’ μου άλλη μι’ αγκαλιά να ξεχαστώ.
Μέσα στα χιόνια της Βιέννης
είσαι αέρας που περνάς.
Όταν φεύγεις πού πηγαίνεις
και σε ποια ζωή γυρνάς;
Να `ξερες πόσα μου παίρνεις
έτσι αέρας που περνάς...
Πάντα λίγο
δεν αντέχει η ευτυχία για πολύ.
Σου ανοίγω κι ασφαλίζω
μη σε πάρουν από μένα οι πολλοί.
Ήρθε η ώρα
πότε πέρασε μια ολόκληρη ζωή;
Φύγε τώρα, όσο ελπίζω
πως μια μέρα θα ξυπνήσουμε μαζί.
Μέσα στα χιόνια της Βιέννης
είσαι αέρας που περνάς.
Όταν φεύγεις πού πηγαίνεις
και σε ποια ζωή γυρνάς;
Να `ξερες πόσα μου παίρνεις
έτσι αέρας που περνάς...
It's cold and the moments freeze in time
Before goodbye, we're lying counting the cracks in the ceiling
One body, one cluster matching since always
A little more remains, give me one more hug so as to forget myself
Through the snow in Vienna you are air that passes by
When you leave where do you go and to which life do you return to?
If only you knew how much you take from me as you pass by like air
A little always, happiness can't last too long
I open the door for you and I lock so that the many can't take you away from me
The time has come, when did a whole lifetime pass?
Leave now as long as I hope that one day we'll wake up together
Through the snow in Vienna you are air that passes by
When you leave where do you go an to which life do you return to?
If only you knew how much you take from me as you pass by like air
vicfil © 17.07.2016