Blue Winter
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν’ ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.
Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα,
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη,
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα
ν’ ακούω μονάχα να μου λένε πόνα, πόνα, πόνα, πόνα.
Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες,
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ,
του έρωτα εποχές μάγισσες, ψεύτρες
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες.
Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...
It's only been a thousand years
and I often died from love,
until this blue winter came
to light up what this century extinguished.
I measured myself at the hours of the typhoon
at times when the heart vomited ashes,
standing still in the vortex of a cyclon
I listened to them telling me only, "Ache, ache, ache, ache."
My body didn't surrender to the rocks
my last tears didn't run dry
seasons of love, lying witches,
scum hours of the most beautiful nights.
I won't compare the light to the darkness,
neither white lamb to the black wolf.
I won't be nurtured anymore by a mother's caress,
let my soul's well close.
It's only been a thousand years
AthenaLeonti, Νανά Λεοντή © 15.03.2017