Calendario
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυο σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ’ όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ’ ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ’ τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.
Tantos años llevo buscándote en mis mapas,
aunque nunca te hayas agachado sobre mi frente
para dejar con tus labios
una respiración en mi vida.
Y si mi oración huele a alcohol,
tabaco y fiebre,
a la ola cristalina tu nombre
le grito para que mi voz se refleje.
Y en la orilla donde te peinas suena
como una canción salada que te trae
el agua enamorada.
Y al diablo yo le vendo mi alma,
para encontrarme esta noche envuelto
en el fondo de tu cuerpo.
En algún lugar la noche en medio del mar cuelga
en la horca del cielo
y el demonio montado a las tinieblas
arrebata mi deseo suspendido en el aire.
Y cual astro abrasador hacia tu isla
mis palabras lanza
hiriendo las rocas y la arena;
en tu peine clava mi alma.
Y gota a gota voy resbalando yo
como agua salada sobre tus hombros
y tu precioso cuello.
A sabiendas de que él
en la escalera de cuerda me está esperando
para limarme la cuerda.
Desde hace años enfrente parpadean
las luces de una tierra,
las luces de alguna ínsula perdida,
que dicen que son las cimas del paraíso.
Mas sé que es un hechizo del mar,
no existe esa tierra,
puesto que nadie jamás ha estado ahí,
por eso me agarro apretadamente a tu cuerpo.
Y delante de los condenados
paso yo como una sombra
que lleva por Hades
el olor tuyo.
Y se me antoja que el paraíso es, cariño mío,
compartir este infierno entre los dos.
vickyhispa © 14.04.2017