San Giorgio
Απ’ τους ώμους να
η άνοιξη περνά
γύρω φτερουγίζει
ξεχνάει εμένα.
Μέρα της χαράς
ποια ζωή φοράς
δρόμο δρόμο παίρνεις
χωρίς εμένα.
Τ’ ουρανού πουλιά
πάρτε με αγκαλιά
το βουνό γεμίζει
κεριά αναμμένα.
Να κι η Πούλια, ξημερώνει,
το Θεό παρακαλώ
μα το φως που δυναμώνει
δε μου φέρνει, δε μου φέρνει
κείνον π’ αγαπώ.
Τ’ όνομά του ανθός
ευωδιάς βυθός
πείτε στα κορίτσια
να μην το λένε
Μέρα σαν κι αυτή
στου Αη Γιωργιού τ’ αφτί
που όλα τα τραγούδια
γι’ αγάπη κλαίνε.
Passa la primavera
sulla cresta delle montagne,
svolazza attorno,
si dimentica di me.
Giorno di gioia,
a quale vita sei adatto?
Stai percorrendo la strada
senza di me.
Uccelli del cielo
abbracciatemi !
Il monte è pieno
di candele accese.
Ecco la stella del mattino, è l'alba,
sto pregando Dio,
ma la luce che prende vigore
non mi porta, non mi porta
colui che amo.
Il suo nome è un fiore,
un abisso di fragranza,
dite alle ragazze
di non chiamarlo.
In un giorno come questo,
tutte le canzoni
che piangono per amore
sono ascoltate da San Giorgio.
android2020 © 20.04.2017